Category Archives: கவிதைகள்

விடிந்தும் விடியாத பனிமூட்டம் விலகாத குளிரின் வருடல் குறையாப் புதுக்காலை. இரவின் மழையீரம் நிலத்தை இழக்கிற்று.

நேற்றிருந்தேன் அந்த நிலத்தில் தழுவவந்த காற்றழைந்தேன் நெஞசம் களிகூர வாயெடத்துப் பாட்டுப் படித்துப் பரவசித்துத்

புத்தாண்டுப் பூவொன்று புதிதாக இவ்விரவின் நித்திரைக்குள்…நடுச்சாமம் கடந்திட்ட இந்நொடியில்… பூத்தது மணம்பரப்பி!

துன்பம் நீக்கும் சுதந்திரப் பேரிகை தொலைந்து போனது எங்கெனக் கண்டியா? நின்று…தட்டியே கேட்டவர் நீறினார் நிழலும் மாய்ந்தது ஏனெனக் கேட்டியா? இன்பம் என்னும் எலும்பினை நக்கி நீ

என்னுடைய கவிதைகளை ஏன்எதற்கென் றறியாது இன்றும் படைத்தபடி இருக்கின்றேன்! என்கவிதை என்தனித் துவங்கொண்டு,

கைவிட்டுச் சென்றது காலம் நம்பவைத்துக் கைவிட்டு நடுக்கடலில் காலை இடறிவிட்டு பைய நகர்ந்ததது ஓட்டைப் படகினிலே…

தான்போட்ட குட்டிகளைத் தானுண்ணும் பூனையொன்றாய்… நீயுந்தன் பிள்ளைகளை நினைத்தாற்போல் கொன்றுதின்றாய். காவலுக்கு ஆளில்லை

பருந்தொன்றின் பார்வை பரவி எண் திசைகளையும் ஒருகுடைக்கீழ் கொண்டுவரும்.! ஒருவட்டம் அடித்துவந்தால் கீழே இருக்கும் அனைத்தும் தெரிந்துவிடும். ஆம்….உயரே உயரே

யுத்தம் புசித்து மீந்த எலும்புகளாய்… யுத்தமோ சப்பித் துப்பிவிட்ட சக்கைகளாய்… யுத்தம் கடித்துக் குதறிவிடக் குற்றுயிராய் வாழ்வை இழந்து சாவை

கடைசித் துளிஇரத்தம் கூட வடிந்திறங்க உடல்களைக் கொத்திக் குதறின காகங்கள்! துண்டாடப் பட்ட கரத்தை…தன் குட்டிக்குக் கொண்டோடிற்று..நேற்றும்

முள்ளுச் செடியென்று முதலே அறியலைநான். பிள்ளைப் பருவத்தில் பெரிதும் பசுமைபொங்கச் சாதுவாய் இலைகள் தளிர்க்க இருந்ததது! பார்க்க அழகாயும்,

யுகஇருள் கிழிக்க முதன்முதல் மொட்டவிழ்த்த ஒருபொறிச் சூரியனாய் நீபிறந்தாய் நம்முன்னே! அதுவரை ஆட்சிசெய்த அகப்புற இருள்…ஒரு

ஒளிகுறைந்த கண்ணினாய் ஆனாயே! உறுதி கொண்ட தோள்நொடிந்து போனாயே! களிபடைத்த மொழிமறைந்து வீழ்ந்தாயே! கலக்கமூறும் நெஞ்சினோடு வாழ்ந்தாயே! தெளிவுபெற்ற மதியிழந்து தோற்றாயே!

இரைந்தபடி இருக்கிறது கடல் அலைகளோடு அசைந்தபடி இருக்கிறது சுகமளிககும் பூங்காற்று! அலைந்தபடி இருக்கிறது தென்னோலைக் கைவிரல்கள்.

ஒருவிடியற் போதில் உனது அஸ்த்தமனம் பெருகிய குருதியால்… நீ பெரிதாய் நினைத்திருந்த நிலத்திலும் நீ, நெஞ்சார நேசித்த புற்களிலும், எழுதப்பட லாயிற்று!