Thana Jeyaseelan

ஈரமான இதயம் படைத்தவர்
எங்கு எங்கென நாற்திசை தேடினேன்!
பாரம் துன்பம் பகிர்ந்து சுமந்திடும்
பண்புளோர்களின் பாதமும் நாடினேன்!
கோரம் கொடுமை கண்டு குளிர்ந்திடும்
கொள்கையர்களே கூட்டணி சேர்ந்தனர்.
காரம் போனவர் தானே அனேகம் பேர்
கண்டு நானாய்த் தனித்து முயல்கிறேன்!
மற்ற உயிர்களின் மீது இரங்குதல்,
மற்றவர்களின் மேலே கரிசனை,
உற்றவர்க்கு உறுதுணையாய் நிற்றல்,
உதவி கேட்போர்க்கு உளத்தால் உதவுதல்,
பற்றுடன் விளம்பரம் இலாபம் பாராது
பணி புரிதல், ஏழை பங்காளியாய்
நிற்றல், என்பன…கானல் நீராகுமோ?
நிலத்தில் மனிதமும் நீர்த்தே சிதையுமோ?
மனிதராக வளர்ந்து உயர்ந்தனம்…
மனித மோங்க வாழ்ந்து மகிழ்ந்தமா?
புனிதர் என்றுநாம் பட்டங்கள் சூட்டினோம்
புண்ணியங்களைச் செய்து நிமிர்ந்தமா?
தனமும் கல்வியும் வீரமும் கொண்டனம்
தருமம், மெய், அறம், வெல்ல உழைத்தமா?
கனவில் மேன்நிலை கண்டோம்…நனவிலே
கழிவை விட்டுமே மீளோம்…ஜெயிப்பமா?

சிங்கத்தி னுள்ளே சிங்கமனம் இருக்கிறது!
பொங்கும் புலிக்குள்
புலிமனம் இருக்கிறது!
நாகத்துள் நாகமனம்,
நரிக்குள்ளே நரியின் மனம்,
காகத்துள் காகமனம்,
கரடிக்குள் கரடிமனம்,
பாழ்பருந்து கழுகுக்குள் பருந்து
கழுகுமனம்,
இருக்கிறது!
ஆனால் இந்த மனிதருக்குள்
இருப்பது மனிதமனம் மட்டுமில்லை!
நாய் ,சிங்கம்,
கரடி, புலி, காகம்,
கழுகு பாம்புக் குணமெல்லாம்
கலந்ததெல்லோ மனித மனம்!
கண்முன் கொடூர குண
விலங்குகளைக் கண்டு விலத்திடலாம்…
வேட்டையிட்டும்
விழுத்திடலாம்…
ஆனால் நரருள் மிகுந்திருக்கும்
விலங்குக் குணமெதுதான்
என்றார் விளங்கிடலாம்?
குரூரமும் காழ்ப்பும் உள் குவித்து
வெளியினிலே
ஒரு சாதுவான உயிரிபோல்
நரன்தன்னை
வெளிக்காட்டா திருப்பான்!
வெளியே தனைமறைத்து
எழுந்தாரைத் தாக்குவது
எனப் பார்த்தும் காத்திருப்பான்!
கொடிய விலங்குகளை விடவும்
கொடூரமாக
பிடித்து எவரைப் பிய்த்துத்
தனைவளர்த்து
தன்இலாபம் பசி தீர்க்கத் தான்
மனிதன் ‘பொய்க்கோலம்’
கொண்டு கடைசிவரை பிறர்க்குக்
குழிபறிப்பான்!

உன்னுடைய கண்ணீரைத் துடைத்துவிட
என்விரலும்
என்னுடைய கண்ணீரைத் துடைத்துவிட
உன்விரலும்
உன்னுடைய கண்ணீரை
நிறுத்துதற்கு என்மனமும் Read the rest of this entry »

பொருள்பெரிதாய்த் தேவையில்லை புண்ணியனே..
நின் நீங்கா
அருளைத்தான் வேண்டி அழுதோம்
நல்லூரவனே!
வந்து தொடு;
எங்கள் மனவருத்தம் தீர்; தீர்த்தம் Read the rest of this entry »

தங்கு தடையின்றித் தருமத்தைச்
சாய்த்தவரைச்
சங்காரம் செய்வதற்கு
சண்முகன் அவதரித்தான்!
ஆணவம் கன்மமொடு மாயை
அவுணர்களில் Read the rest of this entry »

துன்பத்தில் தேவர்கள் துவண்டு
பரம்பொருளை
அன்றழுது நேர அரனும்
நுதல்விழி
திறந்தான்…பொறி ஆறு
செந்தாமரை சேர்ந்து Read the rest of this entry »

புதியதானதோர் எண்ணம் பிறந்திட
புத்துயிர்த்து நும் சிந்தனை தன்னிலோர்
விதி எழுதிட வேணும் என் தோழனே!
விதை இடு சிந்தை தன்னை நீ சாறியே!
நதியைப் போல நகரும் எம் வாழ்விலே
நாகரீக நடப்பினுக் கேற்றதாய், Read the rest of this entry »

உடலின் அசதிக்கும்;
உயிர் மனது பகல் முழுதும்
அடைந்த வலிகாயம் அத்தனைக்கும்;
ஒத்தடங்கள்
கொடுத்துக்கொண் டிருக்கிறது
தன்(ண்) ஒளியால் குளிர்நிலவு! Read the rest of this entry »

வானிலே சிட்டாய் மகிழ்ந்தேறிப் போம்;
நூறு
கானம் இசைத்துக் கவிக்குயிலாய்ச் சுற்றிவரும்.
மீனாக ஆழ்கடலில் விளையாடும்.
வளை நண்டாய்
ஓடி உயிர்ப்பயத்தில் Read the rest of this entry »

சின்னத் துளி…
முகிலின் சிறையுடைத்து வீழ்ந்தாலெம்
மண்சிலிர்க்கும்;
அதனின் மனம் குளிர்ந்து
உறங்குநிலை
கொண்டு நிலத்துள் கொடுகிக் கிடந்த விதை Read the rest of this entry »

மலடியல்ல எங்களின் மாதா!
என்றென்றும்
கலைகளெலாம் தேர்ந்த
கவிக்குழந்தைகள் தம்மை
அன்றிருந்து இன்றுவரை
அடுத்தடுத்துப் பெற்றபடி…, Read the rest of this entry »

கால நதியோரம் கால்கள் விளையாடும்
காயம் அதில் மூழ்கி முழுகும்.
காய்ந்து, உடல்மேலே காணும் கழிவெல்லாம்
கழுவிவிட நெஞ்சு முயலும்.
தோலில் படிந்தூறும் தோசம் தொலைத்தோட்டி
தூய்மை மனமென்று அடையும்? Read the rest of this entry »

காலகாலமாய்க் கல்லாய்க் கிடந்தவா!
கண்ணை மூடியே என்றும் துயின்றவா!
சீலம் யாதெனத் தேறா தலைந்தவா!
தேசு யாவும் மறந்து உலைந்தவா!
சாலவே பெரும் பேர் புகழ் கொண்டதோர்
சந்ததி அதன் விழுதென வந்தும்…உன் Read the rest of this entry »

என்ன கொடுமையிது? -எங்கள்
எட்டுத் திசையும் நலிந்து துவண்டு
துன்பத்தில் தோய்கிறது! -அதன்
சுவாசம் நொடிந்து திணறிடுது!
புன்னகை தோற்றலைந்து -பேய்கள்
புகுந்ததாய் முகங்கள் இருண்டுறைந்து Read the rest of this entry »

மாசற விளக்கு ஏற்றி
மாலை,மாவிலை,பூ, சூட்டி
வாசலில் கும்பம் நாட்டி
வரவேற்புப் பாக்கள் மீட்டி
ஆசையாய் வடை,கற்கண்டு,
அவல், சுண்டல் படைத்து நீட்டி Read the rest of this entry »