Thana Jeyaseelan

நினைவுகள் சிலது கடல் நீரில்
மூழ்கினவாம்.
நினைவுகள் சில மாரி
மழையில் கரைந்ததடா.
நினைவுகள் சிலது
நெருப்பில் பொசுங்கியதா?
நினைவுகள் சிலது பனியில் உறைந்தனவே.
நினைவுகள் சிலது
வனத்திடை சிதைந்தன கேள்.
நினைவுகள் சில பாலை
வெயிலிலே வாடினபார்.
நினைவுகள் சிலது நிலத்தில் புதைந்தன தான்.
நினைவுகள் சிலது நெடும்
காற்றில் சிதறிறகாண்.

ஒவ்வோர் நினைவுகளும்
ஏதோ ஓர் சூழலிலே
அவ்அவ் குளிர் அனலின்
இயல்பூற நின்றது…இன்றை
அனலும், குளிர்காற்றும்,
வெயில் பனியும்…அன்றை
நினைவுகளை மீண்டுமின்றெம்
நெஞ்சிற்குச் சொல்லிடுதே!

சிறகுகட்டி எங்கெங்கோ சென்று வரும் கனவு!
வெறும் காலால் மட்டும்
இவ்வளவு வேகமாக
வெவ்வேறு திசைகட்கு விரைந்தேக முடியாது!
அவ்வளவு வேகமாக
அடுத்த அடுத்த நொடி
எவ்கெங்கோ சென்று,
எதையெதையோ கண்டு,
அங்கங்கு சம்பவத்தில்
அப்படியே மூழ்கி மீண்டு,
நிஜம்போல எம்மை நினைக்கவைத்து,
விழித்தெழுந்தால்
விசயம் விளங்கவைத்து,
ஏக்கமே மிஞ்சவைத்து,
மறந்தும் தான் போகிறது
மணிமணியாய் வரும் கனவு!
அறுந்து அங்காங்கு அகன்று
சிதைந்த அந்தச்
சிறகுகளைத் தேடுகிறேன்…
அவற்றினது மாதிரியைத்
அறிந்து ;அதன் நுட்பம் துணிந்துணர்ந்து;
அதைப்போல
சிறகுகளைப் பூட்டிவிட்டால்
திசை அளக்கும்
நம் நனவு!

வானம் அதிரந்ததென -இடி
மண்ணில் விழுந்ததென
கானம் பிறந்ததடா -கனல்
கண்ணைப் பறித்ததடா
ஈனம் களைந்திடவே -எழும்
ஈடில் இசை அதனை Continue reading →

எல்லோரும் தம்மை ஏதோ ஒருவிதத்தில்
எல்லோர்க்கும் நிரூபிக்கும்
எத்தனத்தோ டியங்குகிறார்!
ஒருவர் எழுதுகிறார்.
இன்னொருவர் பாடுகிறார்.
ஒருவரோ ஆடுகிறார். Continue reading →

நெஞ்சிலே நிதம் சஞ்சலம் எழ
நிம்மதி… மனம் கேட்டதே!
நீசமே தரும் வெவ்விதி…எனை
நித்தம் சிப்பிலி ஆட்டுதே!
அஞ்சல் என்றெனை ஆதரித் திட
ஆருமில்லை அயலிலே! Continue reading →

சொந்தம் யாவுமே வந்த போதிலும்
துன்பம் நூறும் தொலையுமோ?
சூழும் தீயிடர்… சொல்லும் வார்த்தையில்
சோர்ந்து சாய்ந்து கருகுமோ?
நொந்த மேனி, மனத்தின் காயம், நோய்,
நூல்கள் கட்ட மறையுமோ? Continue reading →

மந்த மாருதம் என்றுதான்…புயல்
மாற இங்கு பணித்தவா!
மர்மம் யாவும் அவிழ்ப்பவா! எங்கள்
வாழ்வை நாளும் வனைபவா!
பந்த பாசம் வளர்ப்பவா! செய்த
பாவம் போக்கத் துவைப்பவா! Continue reading →

கவிதை எழுத வரிகள் நனவில்
கனவில் மனதில் தருவோனே.
கருணை பொழியும் விழியின் வழியில்
கருமம் நிகழ அருள்வோனே.
புவியில் எனது பொருளும் பொலிய
புதுமை நிதமும் சொரிவோனே. Continue reading →

நெஞ்சிலே நிதம் சஞ்சலம் எழ
நிம்மதி… மனம் கேட்டதே!
நீசமே தரும் வெவ்விதி…எனை
நித்தம் சிப்பிலி ஆட்டுதே!
அஞ்சல் என்றெனை ஆதரித் திட
ஆருமில்லை அயலிலே! Continue reading →

சூழுகின்றது நாளும் தீயிடர்.
தொற்றுகின்றது தீமை நோய் நொடி.
மாழுகின்றது மண்ணின் மாண்புகள்.
மாறுகின்றது வாழ்க்கையின் திசை.
தாழுகின்றது எங்கள் எண்ணங்கள்.
சாய்ந்து போகுது பேர் புகழ் பொருள். Continue reading →

நெருப்பொன் றெரிவதற்கு…
தகனம் நிகழ்வதற்கு…
‘எரிவதற்கு ஏற்றபொருள்’,
‘எரிபற்று நிலை’, ‘எரியத்
துணையான வாயு’ வேண்டும்!
அமாம்…இவை மூன்றும் Continue reading →

கவிதையெனத் திரிந்தவள் தான் அன்று;
“கவினினிலே
அவளுக்கு நிகர் அவள்தான்”
அயல் வியந்து போற்றிற்று!
“எவருக்குக் கொடுப்பினையோ” என்று
பலர்…பின் அலைய Continue reading →

நல்லூரை நவீன மாக்கி
நாற்றிசை வியக்க ஏற்றி
வல்ல நிர்வாகத் தாலே
வான் வரைப் புகழைச் சாற்றி
பல்வேறு புதுமை கூட்டி
பாருக்கு எடுத்துக் காட்டின் Continue reading →

தொடுவானம் தாண்டித் தொடர்ந்து விரிந்திருக்கு
கடல்;
சேற்று நாற்றம் கமழ் கரையில்…நின்றபடி
பார்த்தேன்;
அலைகளின் படையெடுப்பு…
‘போர் முடிந்து’ Continue reading →

எதையெதையும் யாரும் எழுதிவிட்டுப் போகட்டும்.
எதையெதையும் யாரும் இயற்றிவிட்டுப் போகட்டும்.
எதையெதையும் யாரும் இசைத்துவிட்டுப் போகட்டும்.
எதையெதையும் யாரும் இயம்பிவிட்டுப் போகட்டும்.
எதையெதையும் யாரும் படைத்துவிட்டுப் போகட்டும்.
எதையெதையும் யாரும் வரைந்துவிட்டுப் போகட்டும். Continue reading →