Author Archives: Webadmin

‘அலங்காரக் கந்தனுக்கு’ அனுதினமும்… விதவிதமாய் அலங்காரம்! வெவ்வேறு அழகு நிற மலரில் மாலை புனைந்து;’சாத்துப் படி’ வடிவாய்ச் சோடித்து; ‘சாத்துப் படி’க்கேற்ப தலைப்பா, குடை, குருக்கள் மாரினது ‘பஞ்சகச்ச’ வனப்பும், நிதம் மினுங்க… அலங்காரக் கந்தனுக்கு தினமும் திரு விழாவில் அழகு அலங்காரம்; நல்லூரில் அதுதான் தனித்துவமும்! சாத்துப்படி உருவொன்றே… வேலுக்கும் தேவியர்க்கும்! ஆனால்… சோடனைகள் … Continue reading →

நெஞ்சின் கவலையிடர் நீறவைத்து, நம்மனதின் சஞ்சலங்கள் சாய்த்து, தலைகோதி மெய்வருடித் தஞ்சமும் தந்து, தழுவிடுவான் நல்லூரான்! “அஞ்சற்க” என்றுரைக்கும் அவனின் ‘அபயகரம்’… போரிடையும், நோயிடையும், பொல்லாத் தடை சுடவும், வேர்முழுதும் வாடி வீழா திருந்திடவும், காவலுக்கு நின்றது! கருணைமழை பொழியுமவன் ‘பன்னிரு விழி’ முகில்கள்… பஞ்சம் பசி வரட்சி அண்ட விடாது அகற்றிற்று! நம் தலைக்கு … Continue reading →

அந்த இனியகாலம் அகன்று மறைந்துபோய் இன்று ‘இருபத்து நான்காண்டு’! ‘அது’ எங்கள் வாழ்வின் வசந்தகாலம். மனம் துள்ளிக் குதித்த காலம். கால் கையில் தளைகளற்று,

திரு நல் லையதன் திருநாள் களிலே திசைகள் அளந்து தினம் சுற் றிவரும் கருணைச் சுடரே! கதியற் றுழல்வோர் கவலை களைநீ களைவாய் களையாய்!

பன்னிரெண்டு கண்திறந்து பாவிகள் எங்களினை இன்றைக்குப் பாரைய்யா! என்றென்றும் பாருமையா! நெற்றிக்கண் நெருப்பிருந்து நிலைத்து , ‘மும் மல’ அசுரர் பற்றி எரியவைத்த பரம்பொருளே… இன்று நம்மில் தொற்றும் துயரெல்லாம் சுடு;

சூழ்ந்த பகற்திரவம் சொட்டுச் சொட்டாய் வடிய, சூழும் இராத்திரவம் துளித்துளியாய் வழிந்துவர, பொன்னந்தி கருக, மைம்மற் புகார் மூட, மென்குளிர்க் காற்றுவீசி மேனி

‘இந்த நேரத்தில் ……தான்’. ‘சனாதிபதி……தான்’. ‘வெல்லும்……..’ ‘தேசமே பயப்படாதே’. ‘…….. விரட்டுவோம்’. எங்கள் தோழர்…..,

நாற்பது ஆண்டின்முன் நாற்றாய் எழுந்து…வந்த காற்று, புயல்,மழையைக் கடந்து… தினம் தினமும் கிளைத்துத் தளைத்துக் கெதியாய் மரமாகி, வளர்ந்து விருட்சமாகி,

இசையின் இதம் நீ; உயிர்ப்பென்றும் குன்றாத இசையின் பழமை, எழில், நவீனம் நீ; அழியாத இசையுன் இசை! வயது மூப்புவந்தும் இளமைகுன்றா

ஆர்க்கும் பறையதிர்வு அயலை உருவேற்ற… தீச்சட்டி, அடுக்குத் தீபம், கொழுந்துவிட்டு நூரா தொளிர… கரும்புகையும், கற்பூர வாசமும், சாம்பிராணி மணமும்,

பசுமைகள் பூசியே படரும் பொன் வயல்களும் பரவி ‘இங்கிதம்’ தந்திடும். பலசாலி நானெனப் பவிசோடு முகம் காட்டி பனை சுற்றி அணை போட்டிடும். கசிந்தூறும் கவிதையாய் அருளூறும் பொய்கையுன் கழல் சுற்றிக் குளிரூட்டிடும்.

ஒவ்வொரு வருக்கும் ஒவ்வொரு வித வாழ்க்கை. ஒவ்வொரு உயிர்க்கும் ஒவ்வொரு வகை வலிகள். ஒவ்வொரு உடற்கும் ஒவ்வொரு விதி, துன்பம். ஒவ்வொரு வருக்கும்

காணவே கிட்டாத கும்பாபி ஷேகத்தின் காட்சிகள் காணல்… வரம். காலம் கனிந்தது, கனவும் பலித்தது, ‘கண்டு- கொள்வாய்’ புண்ணியம். மாசம் இப் ‘பங்குனி உத்தரக்’ காலையில் மகா கும்பாபிஷேகம் நிகழும்.

இந்தத் தெருஅறியும் எது தனது தொடக்கம், எந்த இடம் தனது முடிவு, அந்தம், என்பதனை! அதிலே பயணிக்கும் அனேகர் அறிவார்கள் எது தொடக்கம் முடிவு

ஆயிரம் ஆயிரம் அனற் சுவாலைக் கைகளினை நாலு திசைகளிலும் நகர்த்தித், தன் கொதிப்பைக் கோடையாக்கி, திக்குகளைக் கொள்ளிவைத்தும் கொழுத்தி, சூட்டை ஒளியைச் சுரக்கின்றான்