Category Archives: கவிதைகள்

நான்புளங்கும் முற்றத்தில் நானறியா தொருகூடு. யார்தான் அனுமதித்தார்? தம்பாட்டிற் குளவிகள் துளிகளாற் கடல்செய்த மாதிரி அமைத்தததை! பிழைத்துமே போகட்டும் எனவிட்டால்

எம்மை வாட்டிய துயர இரா போகுது. எழுந்த விடிவெள்ளி தொலைவில் மினுங்குது. கும்மிருட்டின் கொடுமை குறையுது. கூவி ஊர்ச்சேவல்… “விடியு” மென் றார்க்குது. விம்மி அழுத துயரக் கனவுகள்

மலையில் அருவியென மதநீரோ யானையதன் கூர்விழியில் இருந்து கொட்டிக்கொண் டிருக்கிறது! மலைமுகட்டில் இரண்டு சிறகு முளைத்ததென

அமுத விழிகளிலே ஆறுகள் பெருகினவாம். கிளைத்திட்ட ஆறுகள் சேர்ந்து கடலாயிற்று. இதயங்கள் குமுறின எரிமலைக ளாக. குரல்கள் வெடித்தன இடிஇடித்தாற் போல.

சூரியன் இருந்து சுடர்ந்து அரசாளத் தோன்றிய பகலாய் ஒளிர்ந்தது பெருவாழ்வு! சூரியன் மறைய, நிலவும் தொலைந்துபோன

பறவையிட்ட எச்சத்தில் புதைந்திருந்த விதையொன்று திறந்த, காய்ந்த மண்ணைமீண்டும் சேர்கிறது. பழமொன்றுள் கனிந்த விதை…பறவைக் குடல்வழியே செமிக்காமல்

உங்களை நாங்கள் தெரிந்துமேடை ஏற்றியது… உங்களை உயர்த்தி நாம் தொடர்ந்து தாழுவது… எங்களை நீர் வாழவைக்க: நீர் மட்டும் வாழஅல்ல!

‘வினை விதைத்தவன் வினையை அறுக்கிறான். தினை விதைத்தவன் தினையை அறுக்கிறான்.’ எனப் புளங்கிடும் வரிகளென் நெஞ்சிலே ஈட்டி வீசின, இன்றும் தொடர்ச்சியாய் வினை அறுக்கிறோம், இருண்ட விடியலை

நெஞ்சிலே நின்று நித்தமும் ஆடிய நினைவுப் பூவெலாம் வாடி உதிருமா? கொஞ்ச நஞ்சமாபட்ட இடர்? தினம் கொள்கை காக்கச் சுமந்த சிலுவைகள் நஞ்சுதின்று… இலட்சியம் வாழ்விக்க

கால நதியின் தீரங்களில் எல்லாம் நினைவுப் புரவிகள் நின்றுநீர் அருந்தி பிடர்மயிர் சிலிர்க்க மீண்டும் எழுந்து நடைபயிலும்!

கைகள் கட்டிய காலமும் போனது. கனவில் வாழ்ந்த கற் காலமும் போனது. பொய்யாய் வாழ்ந்திட்ட காலமும் போனது. போரால் வெந்ததீக் காலமும் போனது. ஐயத்தோடு அலைந்து அடிமையாய்

தீயினிலே இட்ட மெழுகாய் திகுதிகென்று சீறி உருகி எரிந்து தீக்கு உணவாகிப் போகின்றேன்.. மேனி புகைந்து; நின்பார்வை

தும்மல் வருமாப்போல் தோன்றி இப்போ துப்புரவாய் மறைகிறது… நீயும் இப்போ என்னைநினைத் திருப்பாயே என்றிருந்தேன்! நினைக்கவில்லை… எனப்புரிந்து தவிக்கும் நெஞ்சு! தும்மவேண்டும் போல் உழையும் மூக்கு… நீயும்

அன்புப்பூ வைத்தேன் அகத்தால் நான் நின்மேலே! அன்புவைத்த என்மேல் அன்பு வைக்க மாட்டாமல் அம்புவைத்தாய்;

நிசப்த வெளியொன்றாய்க் காலமும் நீள்கிறது! வசந்தங்கள் மட்டும் வருவதல்ல இவ்வெளியில்! கோடையும் மாரியும் குளிரும் இலை உதிர்வுகளும்,