Author Archives: Webadmin

முள்ளுச் செடியென்று முதலே அறியலைநான். பிள்ளைப் பருவத்தில் பெரிதும் பசுமைபொங்கச் சாதுவாய் இலைகள் தளிர்க்க இருந்ததது! பார்க்க அழகாயும்,

யுகஇருள் கிழிக்க முதன்முதல் மொட்டவிழ்த்த ஒருபொறிச் சூரியனாய் நீபிறந்தாய் நம்முன்னே! அதுவரை ஆட்சிசெய்த அகப்புற இருள்…ஒரு

ஒளிகுறைந்த கண்ணினாய் ஆனாயே! உறுதி கொண்ட தோள்நொடிந்து போனாயே! களிபடைத்த மொழிமறைந்து வீழ்ந்தாயே! கலக்கமூறும் நெஞ்சினோடு வாழ்ந்தாயே! தெளிவுபெற்ற மதியிழந்து தோற்றாயே!

இரைந்தபடி இருக்கிறது கடல் அலைகளோடு அசைந்தபடி இருக்கிறது சுகமளிககும் பூங்காற்று! அலைந்தபடி இருக்கிறது தென்னோலைக் கைவிரல்கள்.

ஒருவிடியற் போதில் உனது அஸ்த்தமனம் பெருகிய குருதியால்… நீ பெரிதாய் நினைத்திருந்த நிலத்திலும் நீ, நெஞ்சார நேசித்த புற்களிலும், எழுதப்பட லாயிற்று!

நரிகள் பரிகளான அன்றை வரலாறு திரும்பியதா இன்று? வில்வ மரங்களெல்லாம் இரவொன்றுள் அரச மரங்களென மாறியன. வில்ல மரநிழலில்

என்ன வெய்யில்? எவர்தான் ஏன்? சூரியனில் எண்ணையை விட்டு இப்படித் தீ மூட்டுகிறார்? பச்சை இலைபொசுங்கிச் சருகாகிப் போகுதையோ! மிச்சமான தலைமுடியும்

இரண்டு கரங்களையும் பொத்திப் பிடித்தபடி பிறந்தனதான் முன்பு பிள்ளைகள் பிறகொருகால் பொத்திய பிஞ்சுக் கரமொன்றில் தோட்டாவும் மற்றையதில் துப்பாக்கிக் குறியோடும்

கடலாய் மனது கதறிக் கொண்டிருக்கிறது! தொடர்ந்து எழுந்து தொகைதொகையாய் வளர்ந்தழியும் அலைகளென ஒன்றையொன்று மேவி நினைவுகள்

‘திருநீல கண்டமாய்’ வானம் நிறத்திருக்கு! வானம் சிவனினது கண்டமெனின் உடல்…நிலமா? சிவனினது சென்னி தேவலோகம் எனலாமா? எங்கிருந்து தோன்றிற்று இந்நஞ்சு?

எங்கே கவிதையெனக் கேட்போர்க்குக் காட்டுகிறேன். இங்கே கவிதையென எவரெவரோ கூவுகிறார். கடலாம் கவிதையிலே… அவரவர்கள் கண்டவையோ

எனக்கான எதனை நானும் படைத்துவிட்டேன்? எனது வாழ்வு என்விருப்பம் போன்றதில்லை. எனது இறந்தகாலம் என்ஆசை போலில்லை. எனது நிகழ்காலம்

எங்கள்மேல் காற்று எரிதணலை வீசிடுதே! எங்கள்மேல் மாரி அமிலமழை கொட்டிடுதே! எங்கள்மேல் வெய்யில் எரிதாராய்ச் சுட்டிடுதே! எங்கள்மேல் அலைகள்

துயரக் கயிறென்னைத் துவளவும் விடாமல் அயலோடு கட்டி அப்படியே பேர்ட்டுவிட கைகால் அசைக்க முடியாச் சிறைப்பிடிப்பில் செய்வ தறியாமல்

எங்கள் குயில்கள் இனிமௌனம் பூண்டிடுமோ? எங்கள் மயில்கள் இனியாட மறந்திடுமோ? ஆவேச மாக நிலமதிரப் பேசுகிற வுhய்கள் முணுமுணுக்க மட்டும் பழகிடுமோ?