Category Archives: கவிதைகள்

கவிஞன் இவனுக்குக் கட்டளை இடுவதுயார்? கவிஞன் எழுதுவதைக் கையால் மறிப்பதுயார்? ‘கவிஞா இதைத்தான் கவியாக்கு’ எனச் செடிலைப்

அமைதி வந்து அமர்ந்த தென்று ஆடிப்பாடித் துள்ளினீர். அருளும் திருவும் அனைத்துச் சுகமும் அமையும் என்று சொல்கிறீர். எமனுக் கிங்கு இனிமேல் வேலை

நெருப்பை அணைக்கிறீரா? நெருப்பை வளர்க்கிறீரா? நெருப்பு ஒருபொறியாய் நிலத்தில் புகையுதுதான். அதைமுற்றாய் நீவிர் அணைக்கவும் விரும்பவில்லை!

கனவுகள் நனவில் வேண்டும். கவிதைகள் கணமும் வேண்டும். மனதினில் இரணங்கள் மாறி மல்லிகை மலர வேண்டும். நினைவெலாம் நிறைய வேண்டும்.

நேற்று விதைத்ததனை நீஇன்று அறுத்தெடுத்தாய்! நேற்றுவரைச் சோள விதைகளென நிறையவே பாவம் பழியையெல்லாம் பரபரப்பு ஏதுமின்றி

நனவுகள் நமக்குத் துயரையே நல்கிடினும், நனவுகளில் நமக்குத் தீமையே நிகழ்ந்திடினும், நனவுகள் எம்மை நசித்துப் பிழிந்திடினும், நனவுகளில் ஏதும் நன்மை நடவாதா?

கால்கள் நடந்துளன! நான்நினைத்த திசையெங்கும் கால்கள் நடந்தனவா? ‘இல்லை’ என்றே கருதுகிறேன். கால்நடக்கும் பாதை

நனவாக முடியாக் கனவுகளைக் கண்டுகண்டு அணுகும் புதிய மகிழ்வு எனஇருந்தோம். கனவு கனவாய் மனத்திரையில் ஓடிற்று. கனவு மனதுக்கு நிம்மதியைக் காட்டிற்று.

துயரத்தை எனக்குத் துணையாய் இருத்திவிட்டென் நிம்மதியைக் கொண்டு நீஎங்கே சென்றுவிட்டாய்? துயரஞ் சுமந்து

கடலாக மாறிக் கிடக்கிறது கோவிலடி! அலையலையாய் வந்து அடிக்கிறது சனவெள்ளம்! ஆழும் அரசர்முதல் அடிமட்ட ஏழைவரை அங்க வஸ்திரம் அகற்றிப்

காலமெனும் காற்றில் அடிபட்டுதிர்ந்து வீழ்ந்து, வெய்யிலிலும் மழையினிலும் வெந்து குளிர்ந்திருந்து, இன்று நிறமிழந்து,

அவர்கள் கதைப்பதற்கு அருகினிலே யாருமில்லை! சுவர்களுடன் கதைக்கிறார்கள், சிலநேரம் காற்றோடும் சிலநேரம் வானேடும் சிலநேரம் தம்மைப்போல் அனாதையாய் அலைகின்ற

அசைவற்று ஆழ்ந்து உறங்கும் மனிதனைப்போல் உறைந்து கிடக்கிறது இருட்டு சரிந்துவிழும் குவளைநீர் போலப் பரவும் குளிர்…,நிஷ்டை முனிவரின் புன்னகையாய்

பெரிய மிகப்பெரிய யானைகள் பசியாறும் வயலாச்சு எங்கள் வயல் இந்த வயலிடையே வசிக்கும் எலிகள்நாம்… இந்த வயலைநம்பி

கனவுக் கனிநூறு கய்த்துக் குலுங்குகிற மனமரமோ இன்று இலையுதிர்த்துக் கனிகளற்று வெறும் எலும்புக்கிளைகள் விண்ணளைய நின்றிருக்கு.