Category Archives: கவிதைகள்

யாவர் எங்களைக் காத்திடும் காவலர்? யாவர் எங்களை மீட்டிடும் தூதுவர்? யாவர் எம்மில் கரிசனை கொண்டவர்? யாவர் எங்கள் சரிதம் நினைத்தவர்? யாவர் எங்கள் கருத்தைக் கணித்தவர்?

உயிர்பிரிந்து போன, மரணம் நடந்துவந்த, சிறுவழியாய் ரத்தம் வழிந்துகாய்ந்த ஒருகீற்று… வெறிச்சோடிப் போன தெருவழியே கிடக்குதிப்போ!

ஆகக் குறைந்தபட்சச் சாத்தியம் அனைத்துமே… சாவின்வாய் பட்டுச் சரிந்துகொண் டிருக்கின்ற கேவலமோ நெஞ்சிற் கொள்ளி செருகிடுது.

உனது பெருமூச்சு எனக்கிப்போ கேட்கவில்லை! உனது புலம்பல்கள் என்செவிக்கு எட்டவில்லை! உனது பசி,தாகம் உனது எதிர்பார்ப்பு,

வாயினிலே பூட்டிவைத்த வார்த்தை வீசும் ஆயுதத்தை நீ எப்போ துறந்து நிராயுத பாணியாவாய்? உன்னுடைய ஆயுதத்தை ஒரேயடியாய்த் துறப்பதிலே

உனது ஒரு வார்த்தையினைக் குறைத்து மதிப்பிடேன்!நான் உனதுஒரு வார்த்தை உலுக்கிவிட்ட தென்உயிரை! உனதுஒரு வார்த்தையினை ஒதுக்கிவிட

வார்த்தைகளில் நம்பிக்கை வரண்டு தொலைக்கிறதே! பார்வையிலும் நம்பிக்கை படுத்து கிடக்கிறதே! நேசிப்பில் நம்பிக்கை நிறையோ குறைகிறதே! கோவில் மணியோசை…

காற்று அறியும் கனகதைகள். கண்கண்ட சாட்சியாய் நின்று மலைத்துத் தளம்பியோய்ந்த ஆழக்கடலும் அறியும் பலவிடயம். காலடியில் வெள்ளைக் கம்பளமாய்

காலமும் ஏதும் பலனை எதிர்பார்த்தா யாரையும் தூக்கிப் புகழ்க்கொப்பில் ஏற்றிவிடும்? காலம் தனது சொந்த நலனுக்கு ஏற்றாற்போற் தானா

காலம் பிழைத்தால்நாம் போடும் கணக்கெல்லாம் வீணாய்த் தவறாய் வில்லங்க மாகத்தான் போகும் இதைநாம் புரிந்துள்ளோம். என்றாலும்

எங்கள் கனவுகளை எங்கள் மகிழ்ச்சிகளை எங்களது என்று எஞ்சிய எம் புன்னகையை எங்களது சேமிப்பை எங்கள் கவிவரியை

நிமிர்ந்துதான் நின்றிருந்தாள் நிலத்தில் தமிழரசி! அமைதியும் போரும் அவளை அலைக்கழித்த பொழுதும் சவாலையெல்லாம் புன்னகையால் சாய்த்து…இரு

செய்வதெல்லாம் சரியென்று நினைத்தே…நானும் செல்கின்றேன் என்வழியில்! பிழைதான் என்று எய்யுமெவர் முறைப்பாட்டு அம்பும் வீழ என்கருத்தை வலுப்படுத்தித் தான்யான் போறேன்.

காமம் என்ற கறுப்புக் குதிரையோ கட்டி அடக்க முடியாது துள்ளிடும் சாமம் காலை மதியம் ஏன் மாலையும் தலை நிமிர்த்தி முறுகித் திரிந்திடும். வேகம் கொள்ளும்.. எவ்வேளையும் பாய்ந்துமே

இப்படி இப்படித்தான் பொழுதைக் கழிப்பமென்றால்.. எப்படி எப்படியோ பொழுது கரைந்துபோச்சு. இப்படி இப்படியோர்