Thana Jeyaseelan

இனிய குரல்வளத்தின் அதிஉச்ச எல்லையிது!
கனக்கக் குரல் உளது
கந்தர்வக் குரல் உனது!
உணர்ச்சிகள் சகலதிற்கும் ஏற்ப உருமாறி
கணக்கற்ற பாவங்கள்
காட்டும் குரல் நினது! Continue reading →

காற்றிருக்கும் நாள் வரை நின் கானமிருக்கும் -உந்தன்
கந்தர்வக் குரலில் என்றும் ஈரமிருக்கும்
ஊற்றடைத்துப் போச்செனினும் ஓசை உயிர்க்கும் -உடல்
உக்கும் மண்ணுள்… உன் இசையோ பூத்துச் சிரிக்கும் ! Continue reading →

எல்லாமும் வழமைபோல்
இயங்கிக்கொண் டிருந்ததன்று!
எல்லோரும் தம்வீடு வாசல், கிடைத்தவேலை,
என்றிருந்தார்;
வாகனங்கள் மண்ணெண்ணை உண்டு …கரும்
வண்ணப் புகை பறிய வந்து போச்சாம். Continue reading →

பாவிகள் நோய்க் காவிகளாய் மாறி னார்…அப்
பாவிகளும் காவிகளாய் மாறு கின்றார்!
பாவமெது செய்தார்? மெய் தழுவித் தொட்டு
பயங்கரத்தைப் பவ்வியமாய் வாங்கிக் கொண்டார்!
ஏவ எவர் மீதினிலும் இறங்கும் பேயாய்
எண்திக்கும் பரவுகிற கிருமி தொற்றி… Continue reading →

மனிதர்களில் அநேகமானோர் மிருகம் போலாய்
வாழ்வதுதான் வழமை! மண்ணில் பிறந்து வந்து
மனிதர்கள் மனிதர்களாய் வாழ்ந்தால் நன்மை!
மனிதர்களில் சிலர் தலைவர் ஆவார் உண்மை!
மனிதர்களில் தலைவரானோர் மக்கள் உய்ய
வழி, வகையைக் காட்டல்..மேன்மை! இதனை விட்டு Continue reading →

ஏனின்னும் நாங்கள் எதிலும் அலட்சியமாய்,
ஏனின்னும் நாங்கள்
எதிலும் அசட்டையாய்,
ஏனின்னும் நாங்கள் எதையும் புரியாது,
ஏனின்னும் நாங்கள் எதற்கும் பயப்படாது,
அஞ்சுதல் அஞ்சாமை பேதமை Continue reading →

அநாதையாச்சு வானம். அநாதையாச்சு முகில்கள்.
அநாதையாச்சு காற்று.
அநாதையாச்சு வெய்யில்.
அநாதையாச்சு கதிரும். அநாதையாச்சு நிலவும்.
அநாதையாச்சு கடலும். அநாதையாச்சு கரையும்.
தனிமைப் படுத்தல் …சுய Continue reading →

என்னாகும் நாளை… இன் றெவர்தான் தேர்ந்தோம்?
எது எதுதான் நடக்குமென எவர்தான் காண்போம் ?
இன்று சூழும் அவலமுகில் கலைந்தா ஓடும்?
இல்லை பெரும் அழிவு மாரி அடித்தா ஓயும்?
இன்றைக்கிவ் எச்சரிக்கை எமையா காக்கும்?
இல்லை பேர் இடராகி எமையா மாய்க்கும்? Continue reading →

பாயில் புரண்டு படுக்குது –நேரம்
பகலும் இரவும் வீணாகுது –திருக்
கோயில் கதவும் அடைத்தது –இராக்
கோழியும் கூவ மறந்தது –மனம்
நாயாய் அறைக்குள் அலையுது –ஒரு
நடை வெளிச்செல்ல விரும்புது –புவி Continue reading →

ஒளிபடர்ந்துன் இரவை உறிஞ்சி
அகன்றபின்னும்
விழிமூடி அகக்கண்ணும் குருடாகத்
தூங்குகிறாய்!
புதுக்காற்று வீசும் சுகந்தப் பொழுது
மூச்சில் Continue reading →

தொண்ட மானாற்றின் ஓரம்
சுரந்தது கருணை மையம்.
பண்டைநாள் முதலாய் மாந்தர்
உடற் பசி யோடு …ஆன்ம
வன்பசி தணிக்கும் ஸ்தானம்.
வாய்கட்டி, மனதால் போற்றி, Continue reading →

உலகம் முழுவதும் ஒரேநேரம் சிறையிருக்கும்.
உலகம் முழுதும் ஒரேசமயம் தனித்திருக்கும்.
உலகம் முழுவதும்
ஒரேநேரம் பயந்திருக்கும்.
உலகம் முழுதும்
ஒரேசமயம் நேர்ந்திருக்கும். Continue reading →

உயிருள்ள தெனச்சொல்ல முடியாது;
ஏனென்றால்
உயிரின் அடிப்படைக் கலமல்ல இது!
எனினும்
உயிரில்லை எனவுமெண்ண முடியாது;
‘நிறமூர்த்த’ Continue reading →

இடரேதும் தொடராதெம் பொழுதோடணும் –எங்கள்
இரு கண் உன் எழில்முற்றும் நிதம் காணணும்.
கொடுமைகள் தொலைந்தெங்கள் குடி வாழணும்–உந்தன்
குளிர் வேலின் ஒளியில் நாம் முடி சூடணும்! Continue reading →

நீல மயிலேறி நீழல் எனமாறி
நீயும் வரும்போது அருகாக
நின்று… நினைக்கண்டு நெஞ்சு நிறை அன்பு
நேர்த்திகளும் தீர்த்து மகிழோமோ?
காலப் பிழையென்று கண்ணும் உணராத
காலன் எமைத்தீண்ட வரும்போது Continue reading →