Category Archives: கவிதைகள்

நல்லூரைப் புதுமைகளுள் நகர்த்திக் காத்த நாயகர் நம் ‘குமாரதாஸ் மாப்பாணர்’ தான்! எல்லைகளை விரித்து, மூலஸ்தானம் விட்டு இருந்த முழுக் கோவிலையும் புதிதாய்ச் செய்து, பல் பழைய நடைமுறைகள் தவிர்த்து, எந்தப் பக்தர்களும் பேதமற்று வணங்க வைத்து,

மந்தை வரிசையாய் வானில் முகிற்கூட்டம். சந்தனத்தை அனைத்தினிலும் சாத்திற்று பொன்அந்தி. வடக்கிருந்து தெற்காக நகருதந்ந முகில் மந்தை. இடைக்கிடை சிலுசிலுத்து

ஈரமான இதயம் படைத்தவர் எங்கு எங்கென நாற்திசை தேடினேன்! பாரம் துன்பம் பகிர்ந்து சுமந்திடும் பண்புளோர்களின் பாதமும் நாடினேன்! கோரம் கொடுமை கண்டு குளிர்ந்திடும் கொள்கையர்களே கூட்டணி சேர்ந்தனர்.

சிங்கத்தி னுள்ளே சிங்கமனம் இருக்கிறது! பொங்கும் புலிக்குள் புலிமனம் இருக்கிறது! நாகத்துள் நாகமனம், நரிக்குள்ளே நரியின் மனம், காகத்துள் காகமனம்,

உன்னுடைய கண்ணீரைத் துடைத்துவிட என்விரலும் என்னுடைய கண்ணீரைத் துடைத்துவிட உன்விரலும் உன்னுடைய கண்ணீரை நிறுத்துதற்கு என்மனமும்

பொருள்பெரிதாய்த் தேவையில்லை புண்ணியனே.. நின் நீங்கா அருளைத்தான் வேண்டி அழுதோம் நல்லூரவனே! வந்து தொடு; எங்கள் மனவருத்தம் தீர்; தீர்த்தம்

தங்கு தடையின்றித் தருமத்தைச் சாய்த்தவரைச் சங்காரம் செய்வதற்கு சண்முகன் அவதரித்தான்! ஆணவம் கன்மமொடு மாயை அவுணர்களில்

துன்பத்தில் தேவர்கள் துவண்டு பரம்பொருளை அன்றழுது நேர அரனும் நுதல்விழி திறந்தான்…பொறி ஆறு செந்தாமரை சேர்ந்து

புதியதானதோர் எண்ணம் பிறந்திட புத்துயிர்த்து நும் சிந்தனை தன்னிலோர் விதி எழுதிட வேணும் என் தோழனே! விதை இடு சிந்தை தன்னை நீ சாறியே! நதியைப் போல நகரும் எம் வாழ்விலே நாகரீக நடப்பினுக் கேற்றதாய்,

உடலின் அசதிக்கும்; உயிர் மனது பகல் முழுதும் அடைந்த வலிகாயம் அத்தனைக்கும்; ஒத்தடங்கள் கொடுத்துக்கொண் டிருக்கிறது தன்(ண்) ஒளியால் குளிர்நிலவு!

வானிலே சிட்டாய் மகிழ்ந்தேறிப் போம்; நூறு கானம் இசைத்துக் கவிக்குயிலாய்ச் சுற்றிவரும். மீனாக ஆழ்கடலில் விளையாடும். வளை நண்டாய் ஓடி உயிர்ப்பயத்தில்

சின்னத் துளி… முகிலின் சிறையுடைத்து வீழ்ந்தாலெம் மண்சிலிர்க்கும்; அதனின் மனம் குளிர்ந்து உறங்குநிலை கொண்டு நிலத்துள் கொடுகிக் கிடந்த விதை

மலடியல்ல எங்களின் மாதா! என்றென்றும் கலைகளெலாம் தேர்ந்த கவிக்குழந்தைகள் தம்மை அன்றிருந்து இன்றுவரை அடுத்தடுத்துப் பெற்றபடி…,

கால நதியோரம் கால்கள் விளையாடும் காயம் அதில் மூழ்கி முழுகும். காய்ந்து, உடல்மேலே காணும் கழிவெல்லாம் கழுவிவிட நெஞ்சு முயலும். தோலில் படிந்தூறும் தோசம் தொலைத்தோட்டி தூய்மை மனமென்று அடையும்?

காலகாலமாய்க் கல்லாய்க் கிடந்தவா! கண்ணை மூடியே என்றும் துயின்றவா! சீலம் யாதெனத் தேறா தலைந்தவா! தேசு யாவும் மறந்து உலைந்தவா! சாலவே பெரும் பேர் புகழ் கொண்டதோர் சந்ததி அதன் விழுதென வந்தும்…உன்